Czas jest jednym z tych dóbr, których nie możemy kupić za żadne pieniądze.
Wszyscy mamy go tyle samo, choć niektórym ciągle go brakuje. Jest dobrem, którym zarządzamy, gospodarujemy lub rozrzutnie marnotrawimy a czasem rozdzielamy nie zawsze sprawiedliwie.
Ważne, że dla osób, które kochamy oddajemy go chętnie, szczerze i z ochotą. Nie trzeba nas to tego przekonywać bo jest to oczywiste. Kochająca mama czy tato nie wybiera między czasem dla dziecka a czasem dla siebie. Czas w świecie dziecka jest dla nich ważniejszy niż czas dla całej reszty świata. Dziecko w tym czasie bardziej bierze niż daje swój czas. Dopiero później dorosłe dzieci oddają czas swoim, jeszcze bardziej dorosłym rodzicom w postaci czasu na rozmowę, spacer czy zwykłe wprowadzenie do świata nowych technologii. I choć przesunięte w czasie to kochanie rodzic-dziecko jest ekwiwalentne.
Jak jest w przypadku ludzi dorosłych, małżonków czy partnerów? Jestem zdania, że jest inaczej (może poza uczuciem platonicznym, które w swym założeniu wyidealizowane a przez to nierzeczywiste). Jestem zdania, że dzieląc się czasem z ukochaną osobą oczekujemy, że podobnie będzie w drugą stronę. Czy takie oczekiwanie jest zasadne? TAK! Czas jaki darujemy kochanej osobie jest czymś bezcennym a przez to najlepszym podarunkiem. Czas jaki dostajemy od kochanej osoby jest dla nas tym najlepszym podarunkiem. „Życie jest za krótkie aby pić tanie wino”, więc obdarowuj tym co masz najcenniejszego i przyjmuj to co ktoś ci powierza.
Ludzie, którzy dzielą ze sobą swój czas wyrażają w ten sposób jak bardzo ta relacja jest dla nich ważna.
If you´re lost you can look – and you will find me
Time after time
If you fall I will catch you – I´ll be waiting
Time after time
